Հայդի մաս 1

By

Ամառային արևոտ առավոտ էր։ հինգ տարեկան մի աղջիկ տնքտնքալով բարձրանում էր սար։ Այդ աղջկա անունը Հայդի է։ Իր ծնողները մահացել էին, երբ Հայդին դեռ մանուկ էր։ աղջկան պահել մեծացրել էր նրա մորաքույր Դիթին։ Հիմաել նա աղջկա հետ քայլում էին և ճանհապարին հանկարծ տեսան Բարբելիին։ Նույն գյուղից մի կնոջ

Բարբելի— Այդ ուրես տանում Հայդիին
Դիթի — Տանում եմ իր պապիկի մոտ, — պատասխանեց Դիթին:
Բարբելի — Բայց ինչու։
Դիթի — Ես ուրիշ երկրում գործ եմ գտել պետքե վաղը գնամ այն տեղ։
Բարբելի — Բայց այդ ծերունին չի կարող պահել Հայդիին նա իր ամբողջ կյանքում եղել էր մենակ և առանց երեխա։
Դիթի — Ոչինչ մի ձև կպահի հուսով եմ։
Բարբելի — Լավ դե հաջողություն

Հայդիի պապը մռայլ ծերուկ է։ Նրա սրտով չէր որ թոռանը իր մետ են թողելու։ Իսկ Հայդին շատ գոհ էր։ Մեկ նայում էր սոճիներին մեկ ականջ դնոում քամու սուլոցին։ Հայդին կոշիկները հանցեց։

Պապիկը — Հայդի չես ուզում կոշիկներդ հագնես։
Հայդին— Չէ օապիկ ուզում եմ այծերի նման բոբիկ վազեմ։
Ծերունին ժպտաց․ Նա տարիներով չէր ժպտացել
— Արա ինչ սիրտ ուզում է։