Մաթիլդաենց տունը բավականին հարմար էր։ Եկրորդ հարկում ունեին երեք ննջարան, իսկ առաջին հարկում ճաշասենյակն էր և խոհանոցը։ Մաթիլդայի հայրիկը վաճառում էր օգտագոծված մեքենաներ, որոնք ինքն էր վերանորոգում։ Հայրիկը փայտամշակման գործարան էր գնում և այնտեղից վերցնում էր թեփ, որը գին չուներ, նրան տալիս էին անվճար։ Մի օր Մաթիլդան հարցրեց հայրիկին․
— Հայրի՛կ, ի՞նչու է քեզ թեփ պետք։
Հայրիկ — Դու չես հասկանա, որովհետև դմբոյի մեկնես։ Ես ավելի լավ է կասեմ Մայքին (Մաթիլդայի եղբայրն է), նա լավ կհասկանա։
Մարդիք այնքան են քշում մեքենաները, որ պատահում է, որ մեքենաները սկսում են դղ – դղկալ։ Նման մեքենանրը ես շատ ցածր գնով առնում այուհետև որպեսզի վաճառեմ օգտագործում եմ իմ ուղեղի հնարքը։ Ես մեքենայի յուղը խառնում եմ թեփի հետ և մեքենան չի դղ – դղկում։
Մայքլ — Հայրի՛կ, բա ինչքա՞ն կքշի մեքենան։
Հայրիկ – Կքշի մինչև հասնի մի հեռավոր տեղ։
Այդ ամենը լսեց Մաթիլդան և ապշեց։
Մաթիլդա — Հայրի՛կ, դու խարդախությունես անում դա ազնիվ չէ։
— Դու, երբ ես տեսել մարդ առանց խարդախության փող վաստակի, այն կողմ անցիր և մի խառնվիր, անպիտան աղջիկ, – բարկացավ հայրիկը։
— Դու չէս հասկանում հաճախորդները խաբելու համար են։
Այսպիսով Մաթիլդան շատ տխրեց, որ իր հայրիկը՝ պարոն Որդնտակը, նման ձեևով էր փող վաստակում։🥺